Akt Zniesienia Niewolnictwa w Imperium Brytyjskim: długa droga ku wyzwoleniu

W efekcie tego aktu, który wszedł w życie 1 sierpnia 1834, ponad 800 000 Afrykanów na Karaibach, w Afryce Południowej i w Kanadzie zostało uwolnionych. Jednak pewne posiadłości, takie jak należące do Kompanii Wschodnioindyjskiej, Cejlon i Wyspa Świętej Heleny, były wyłączone z zakazu niewolnictwa, który ostatecznie został wprowadzony dla nich 10 lat później.

Historia tego aktu sięga zapoczątkowanych w 1727 r. działań kwakrów oraz działań abolicjonistów w latach 80. XVIII wieku, wspieranych m.in. przez Williama Pitta Młodszego i wigów, głównie Charlesa Jamesa Foxa. W roku 1793 wprowadzono w Górnej Kanadzie pierwszy akt ograniczający niewolnictwo w koloniach brytyjskich. Niestety, próby abolicji w wschodnich koloniach Górnej Kanady, Nowej Szkocji i Nowym Brunszwiku zakończyły się niepowodzeniem.

W roku 1807 abolicjoniści i wigowie przyczynili się do uchwalenia zakazu handlu niewolnikami, a później, po dojściu do władzy rządu Charlesa Greya, udało się zrealizować długo wyczekiwaną abolicję niewolnictwa. Główną rolę w tej kampanii odegrali brytyjscy abolicjoniści, tak jak William Wilberforce, Thomas Buxton i Henry Brougham.

Warto zaznaczyć, że Akt Zniesienia Niewolnictwa nie przewidywał żadnej rekompensaty dla byłych niewolników i ich potomków, za to przewidywał odszkodowanie finansowe dla dawnych właścicieli niewolników. Odszkodowania te zostały wypłacone z publicznego budżetu i ostatecznie rozliczone w roku 2015.