Szał poetycki

Nigdy nie wierzyłam w utrwalone w społeczeństwie niepisane zasady dotyczące tego, z kim powinno się rozmawiać, a z kim w relacje nie powinno się inwestować. Uważałam to za zbędne ograniczenie i przeszkodę, które sami przed sobą stawiamy, bojąc się zerwać ze schematami. A te same schematy bywają krzywdzące, bo odbierają nam szansę na odkrywanie w innych nowych możliwości. Nie ma bowiem nic bardziej fascynującego niż myśl, że w mijanym tłumie może kryć ten właściwy nieznajomy, który przy bliższym poznaniu mógłby znacząco odmienić nasz światopogląd i wnieść do naszej codzienności świeżość przyglądania się rzeczywistości.

Jak zbliżają słowa

Najprościej dążyć do ludzi poprzez odnajdywanie wspólnych pasji; wtedy bowiem zawsze jest o czym rozmawiać. I nawet jeśli czasem wydaje nam się, że nasze zainteresowania są niezwykle egzotyczne i poza zasięgiem większości, warto jest nie przestawać poszukiwać kogoś, z kim można by o nich pomówić. Nic nie potrafi wzbogacić tak wiedzy człowieka jak luźna rozmowa w przyjemnej atmosferze.

Sztuka i uniesienia

Rozmawianie o sztuce to poruszanie się po płaszczyźnie utkanej z wrażliwości i abstrakcyjnych pojęć; omawianie kwestii związanych z uczuciami i ludzką emocjonalnością nie może nie pozostawać atrakcyjne w oczach rozmówcy, ponieważ w momencie, w którym nie-artyści uśmiechają się do siebie, a uczucia głęboko kamuflują swoimi komunikatami, artyści otwarcie opowiadają o tym, co jest dla nich istotne, a przed czym się wzbraniają. I to wszystko dzieje się podczas omawiania sztuki, książek, malarstwa, rzeźbiarstwa; słowem - wszystkiego, co jest owocem twórczego aktu.

Artysta versus reszta świata

Bywa, że to, co artysta tworzy, dla człowieka niezwiązanego w żaden sposób z wrażliwością będzie wydawało się stratą czasu albo bezsensowną brednią na temat nieistniejącego. Bywa też, że tworzący będzie czuł się przez to bardziej zagubiony i pogrążony w smutku ze względu na swoje odtrącenie. Ostatecznie jednak warto zastanowić się, czy odrzucenie ze strony osób, które wyrzekły się uczuciowości, faktycznie jest odrzuceniem. Bo szybko może się okazać, że tak naprawdę jest to wyzwolenie z krępującego objęcia krytyków nie mających pojęcia na temat tego, co stanowi obiekt ich krytyki.

Szał poetycki 

Gdybym nie wpadła na grono miejscowych poetów, nigdy tak pięknie nie wpadłabym na to, że mogę się wyróżniać i w byciu odmiennym nie kryje się żadna ujma. Kiedy działa się w imię dzielonej idei, podziały zanikają, a człowiek staje się po prostu człowiekiem, który zwyczajnie nieco więcej zobaczył lub trochę więcej opisał. Widzę jasno, że na co dzień ludzi powszechnie odgradza się od siebie na różne sposoby: na podstawie płci, wieku, miejsca zamieszkania, stylu ubierania się i tak dalej, i tak dalej. A jest to działanie absolutnie niepraktyczne i niemające większego sensu; nie od dziś wiadomo, że starsi mogą uczyć od młodszych, a podkreślanie różnic między przedstawicielami odmiennych płci ma na celu przede wszystkim wyodrębnienie kolejnych stereotypów dotyczących tego, co koniecznie musi być damskie, a co męskie. Tymczasem istnieją osobowości, które są otwarte na innych i nie powielają płytkich frazesów głoszonych przez społeczeństwo. Czasem wystarczy zwyczajnie znaleźć się w odpowiednim miejscu, by odnaleźć grupę przyjaciół, która rzeczywiście doceni nas za to, kim jesteśmy.