Reportaż. Praga - część VIII

Kunsthalle Praha nie jest muzeum. To kilkanaście różnych wystaw łączących się w danym momencie tematycznie i związanych pojęciami takimi jak „współczesność” czy „nowoczesność”. Jako że nasz wiek pozwolił nam zakwalifikować się do Juniorów, obowiązywała nas zniżka; w rezultacie nie zapłaciłyśmy choćby jednej korony, a czekało nas kilka pięter do zwiedzenia. Można więc domyślić się, skąd częściowo bierze się popularność obiektu wśród młodych.

Od 23 marca do 10 października 2023 roku wiodącym motywem wystaw i prezentacji jest bohema drugiej połowy XX wieku. Kuratorem projektu jest Russell Ferguson, a całość posiada wymiar międzynarodowy, ponieważ obejmuje zarówno bohemę paryską, londyńską, nowojorską, jak i pekińską et cetera… Prezentacja jest o tyle fascynująca, że spaja ze sobą odmienne dziedziny sztuki. Na ścianach wiszą fotografie, obrazy, a także odpowiednio wykrojone informacje dotyczące poszczególnych autorów prac i ogólnej idei bohemy.

Szczególnie interesująca może okazać się Nan Goldin The Ballad of Sexual Dependency. Instalacja, na którą składają się slajdy z fotografii, odbywa się na II piętrze w tak zwanym „Black Box” i towarzyszy jej dokładnie wyselekcjonowana muzyka bohemy. Na stronie internetowej Kunsthalle Praha można odnaleźć tę playlistę stworzoną na Spotify, dzięki czemu po powrocie z galerii sztuki odwiedzający mogą powrócić do ulubionych utworów. Dzięki temu szansę na dostrzeżenie zyskują również dwudziestowieczni muzycy.

Wizyta w Kunsthalle Praha okazała się wyjątkowo czasochłonna, ale każda z nas była zadowolona, bo czas spędzony w galerii nie miał w sobie nic z nudy. Wręcz przeciwnie - godziny poświęcone kontemplacji były dla mnie jak oglądanie filmu z dobrą fabułą. Miejsce jest godne polecenia, choć warto podkreślić, że nie skupia się ono na dziedzictwie artystycznym Czech.

Kunsthalle ustawiło poprzeczkę całkiem wysoko, ale zachęcone szukałyśmy kolejnych galerii, które mogłyby zaproponować nam podobnie wiele. Po żmudnych poszukiwaniach trafiłyśmy do Galerii Rudolfinum, lecz równie szybko stamtąd odeszłyśmy. Następujące po sobie ekspozycje były bowiem nieintuicyjne, trudno nam było zrozumieć związek poszczególnych wystaw, a jedna z pracownic, zamiast pomóc nam i należycie nas pokierować, wskazywała jedynie na papierowe ulotki i kręciła głową, nie będąc w stanie wypowiedzieć po angielsku choćby słowa. Z pewnością wiele zależy od tego, kto jest kuratorem wystaw i jaki jest ich temat przewodni, jednak tym razem zawiodło niemal wszystko. Kunsthalle Praha zdecydowanie wiedzie prym, jeśli chodzi o praskie przybytki artystyczne.

Dobrze jest jednak ryzykować i rozglądać się za czymś nowym i nieznanym, a przede wszystkim warto jest zrobić gruntowny research przed wyruszeniem w jakąkolwiek wycieczkę; wskazane są kosztorysy i plany - naprawdę wiele ułatwiają i przyczyniają się do tego, że podczas wyjazdu możemy skupić się na sprawach najważniejszych. Czasem nasze wybory okażą się strzałem w dziesiątkę, a innym razem nie, lecz ostatecznie nie będziemy musieli żałować, że nie wykorzystaliśmy wyjazdu w pełni. A obcą kulturę najkorzystniej jest badać od podszewki… I nie tylko w restauracjach czy pubach (choć czeskie piwo jest przepyszne!).

Kolejna część reportażu już wkrótce!

Zuzanna Menard